Hoe 1 telefoontje alles kan veranderen,

Zondag ochtend, 5 oktober 2014 ...
Ik ben een half uurtje wakker en zit lekker aan de koffie als mijn mobiel afgaat, Huh? al zo vroeg telefoon?
Hallo ... hoor ik, bent u de moeder van arthur. ja dat ben ik....
Wat ik dan te horen krijg, is niet te beschrijven ... helemaal in paniek en huilend hang ik op en kleed me aan en ga op zoek naar de bus die me naar amsterdam moet brengen.

Arthur heeft een ernstig brommer ongeluk gehad, en is gevonden in Amsterdam-Noord, wat ie daar deed weet nog steeds niemand ... Frontaal tegen een lantaarnpaal aan geknald
 Arthur heeft zijn knie helemaal verbrijzeld, sleutelbeen gebroken, en er zijn zenuwen in zijn oksel beschadigt, waardoor zijn arm verlamd is.
Zijn klaplong en bloedpropje in zijn hoofd waren gelukkig al gauw weer voorbij.

Als ik aankom in het VU ziekenhuis is arthur al geopereerd en komt net uit zijn narcose, niet wetende wat er allemaal is gebeurt.
Elke dag ga ik langs, het kost me een vermogen, maar mijn kind is belangrijker.
Arthur is in totaal 2 keer geopereerd en na 4 weken ziekenhuis, verhuisd hij naar het Revalidatie Centrum hier in de buurt.
Daar zal hij de komende maanden aan zijn herstel moeten werken.

We zijn inmiddels nu bijna 7 maanden verder en nog steeds zit arthur in de revalidatie.
Met zijn been/knie gaat het de goeie kant op, hij kan zijn knie nu 75 graden buigen en loopt sinds een week helemaal los van de brug ... wel met kruk natuurlijk.
Ape trots als moeder op mijn kind, hoever hij nu al is gekomen.
Alleen zijn arm ... daar zit nog niet echt verbetering in.
Op 7 april moeten we weer naar het ziekenhuis in amsterdam en krijgen daar dan te horen of arthur wel of niet geopereerd wordt aan zijn schouder, daar de zenuwen misschien iets zijn aangegroeit.

Arthur heeft het niet makkelijk gehad en zal nog een lange weg te gaan hebben, maar net als ik is mijn kind sterk en ik weet zeker dat ie er wel komt.
Hoe het allemaal gebeurde ... is arthur kwijt en ik denk dat het niet meer zo gauw terug komt.
Maar gelukkig heb ik hem nog ... want het had heel anders kunnen aflopen.
Wel weet en zie ik, dat de band die wij hadden, nu veel hechter is geworden door dit ongeluk.

Even voorstellen,

Ik ben weer terug in blogland, na een tijdje te zijn weggeweest.
Ik ga het weer proberen om te bloggen.
Mijn naam is petra en ben getrouwd met mijn grote liefde Remco, en samen hebben we 3 kinderen.
Niet van elkaar, wij zijn een samengesteld gezin.
Arthur van 23, Patrick van 19 en Samantha van 14, en alles woont hier in huis.

Doordat wij een samengesteld gezin zijn, gebeurt er altijd wel wat.
Ben werkzaam in de schoonmaak en in de middag loop ik kranten, heerlijk in de buiten en je krijgt er ook energie van.
Daarnaast heb ik een grote hobby, fietsen en brieven schrijven met penvriendinnen,
Dat laatste is erg leuk, met brieven schrijven met elkaar in contact komen en zo elkaar beter leren kennen.
Met sommige heb ik best wel een hechte band.

Ook hebben wij 4 katten, die me erg lief zijn en 2 kleine hondjes, waarvan er eentje uit spanje komt.
Ook hebben wij een konijn, via facebook,
Apart geval.... maar ze is toch wel lief onze Punky.

Ik zal proberen hier wat te plaatsen, en zo leer je me steeds beter kennen.

Tot blogs dan maar